کاربست های تأمینی و پزشکی، سیاستی درمان محور در مقابله با تکرار رفتارهای منحرفانه و مجرمانه جنسی

مقدمه: مقوله جرائم و انحرافات جنسی از جمله موضوعاتی است که به ویژه در قرن معاصر مورد توجه بسیاری از اندیشمندان جامعه شناس، روانشناس و جرم شناس قرار گرفته است. مجرم جنسی فردی است مانند سایر افراد جامعه که در نتیجه عوامل مختلف مرتکب جرم می شود. دغدغه تکرار این جرائم و انحرافات از سوی مرتکبین جرائم جنسی و پیشگیری از آن ها به جهت بحران روزافزون ناشی از افزایش این جرائم با توجه به عدم کارایی یا حداقل ناکافی بودن ابزارهای کیفری در کنترل و مهار مجرمان جنسی لزوم توجه در بکارگیری روش های علمی و استفاده از شیوه های مناسب تربیتی و درمانی را در جهت اصلاح و بازپروی مورد توجه قرار می دهد، لذا با عبور از فصل مجازات ها آنچه که در این پژوهش در گام اول و اصلی خود تلاش می شود به آن پاسخ داده شود شناخت و یافتن پاسخ به این سؤال است که: بکارگیری اقدامات تأمینی و پزشکی در کنار مجازات ها یا به عنوان جایگزین مجازات ها می تواند در تقلیل نسبی ارتکاب این جرائم نقشی داشته باشد یا خیر. روش: پژوهش حاضر که در پی شناسایی و لزوم بکارگیری ابزارهای غیر کیفری مانند اقدامات تأمینی و پزشکی در کنترل و پیشگیری از تکرار این دسته از جرائم و بررسی اثربخشی آن ها می باشد با استفاده از منابع اصلی، روش توصیفی ـ تحلیلی از نوع کیفی را مد نظر قرار داده است. یافته ها: یافته ها حاکی از آن است که بسیاری از مجرمان جنسی در راستای برآورده کردن تمنّیات جنسی خود و در اثر فشارهای ناشی از عوامل درونی و بیرونی مرتکب جرم های جنسی می شوند که قطعاً مجازات کردن آن ها می تواند عاملی مهم برای پیشگیری از تکرار جرم و یا انحراف آن ها باشد، اما با توسعه علوم پزشکی و روانپزشکی و نفوذ این یافته های در میان پژوهش ها و مطالعات جرم شناسان مؤید این است که مبارزه با بزهکاری مرتکبان جرم ها و انحرافات جنسی صرفاً با استفاده از ابزار کیفری حاصل نمی گردد. بنابراین برای این منظور باید از یکسو بر روش هایی که درمان و بازسازگار کردن اجتماعی بزهکاران و اصلاح شیوه تفکر و اندیشه آن ها را تعقیب می کنند و افزایش کارایی و مهارت های زندگی آنان از طرف دیگر تأکید ورزید.